Op donderdag 5 oktober was het doel van onze wekelijkse speurtocht een nog niet door ons verkend gedeelte van de Zuidelijke nissenwand van de Seru Kabritu op de voormalige plantage Rif St. Marie. Nissen zijn altijd interessant, omdat ze in het verleden gebruikt kunnen zijn door indianen voor bewoning.
We parkeerden met toestemming van het management van Coral Estate onze auto's net binnen de slagboom en gingen daarvandaan verder met één auto. Die parkeerden we langs de weg in de buurt van de nissenwand. Na een plek gezocht te hebben, waar we de heuvel op zouden kunnen gingen we door de vrij dichte mondi richting de eerste nissenwand.

Op donderdag 21 september troffen de speurneuzen elkaar om kwart voor acht 's morgens op de parkeerplaats van Dokterstuin, waar we na afloop van de wandeling de verjaardag van een van de deelnemers zouden vieren met een lunch.
Vanaf de parkeerplaats vertrokken we, d.w.z. François, Fred, KarelJan, Carel, Eddy, Anita en ik, naar Patrick via de ingang in Barber. Via de zandweg konden we gemakkelijk rijden tot waar de magazina verscholen ligt in de dichte begroeiing. Daar parkeerden we de twee auto's om te voet verder te gaan. Maar eerst verkenden Anita en ik de magazina nog eens goed. Er was een oude foto opgedoken, waar een gebouw te zien was bestaande uit een langwerpige magazina met daarvoor een aangebouwd huisje. Dit alles in een open terrein met in de achtergrond een doorkijk tussen twee heuvels naar de zee. Er was twijfel gerezen of het gebouw de bekende magazina was of een ander gebouw.

Op donderdag 31 augustus bezochten de speurneuzen de plantage van St. Hyronimus. We parkeerden de auto's op het terrein van Wacao, waar we ook de sleutel van het hek van St. Hyronimus ontvingen van de eigenaar van St. Hyronimus. Met twee auto's gingen we vervolgens naar de betreffende plantage.

Deze tocht was vooral een verkenningstocht om te zien in hoeverre we met gebruikmaking van de oude wegen op deze plantage bepaalde punten konden bereiken, zodat we daar in de toekomst meer gedetailleerd onderzoek kunnen doen. Daardoor bevat dit verslag weinig nieuwe informatie.

Voor mij wel nieuw was het bezoek aan het zeer fraaie grafmonument voor William Foot. François en Fred waren daar al eerder geweest (november 2009).

Op donderdag 24 augustus trokken de speurneuzen weer eens naar het Christoffelpark. Voor mij door mijn lange afwezigheid was dat alweer lang geleden. Een tocht in het Christoffelpark is altijd de moeite waard, al zijn die tochten vaak ook extra pittig vanwege het klimmen.
We troffen elkaar op het parkeerterrein van het park. Deze keer waren dat François, Fred, Carel, KarelJan, Hetty, Eddy en ik. We werden daar hartelijk begroet door Cyrill Kooistra. Hij overhandigde ons de sleutel, zodat we in het niet voor het publiek toegankelijke deel van het park konden komen, waar deze naamloze berg ligt. Deze berg ligt ten Zuiden van de Seroe Palibandera, die zelf weer ten Zuiden ligt van de Christoffelberg. De Seroe Palibandera hadden we in het verleden al eens beklommen, maar deze berg nog niet.