Op donderdag 4 juni 2015 gingen de archeologische speurneuzen naar een gebied dat grenst aan de plantage San Juan. Oorspronkelijk was dit ook deel van die plantage, maar in 1941 is dit gebied van de Schotborghs gekocht door de grootvader van Chris Winkel, dr Pieter Hendrik "Gungu" Maal. François, Fred en ik waren hier al eens geweest in 2010, omdat er een voertuig uit de tweede wereldoorlog geparkeerd zou staan. En inderdaad vonden we toen een nagenoeg intacte Cletrac (Cleveland tractor) geparkeerd in een schuur naast een huis.
Er is een kans dat er meer voertuigen uit de tweede wereldoorlog te vinden zouden zijn in dit gebied, maar het probleem is dat er een zeer dichte vegetatie is. François nam contact op met Jacco Steffens van Skyworks, een organisatie, die met een drone onderzoeksvluchten uitvoert. Jacco en zijn partner Sabine Berger waren bereid om kosteloos de drone een vlucht te laten uitvoeren over het gebied, dat we wilden doorzoeken. Op de HD-film van die vlucht zijn diverse interessante structuren te zien. Op die manier waren we in staat om een route door het dichtbegroeide terrein te plannen, die ons langs de interessante punten zou voeren.
Voor dit herhalingsbezoek waren we de gast van Chris Winkel als een van de huidige eigenaren van dit terrein

Op donderdag 28 mei gingen de archeologische speurneuzen naar Cas Abou. We parkeerden onze auto's naast het landhuis. Uiteraard hadden we ook hier toestemming gevraagd en gekregen van het Algemeen Pensioenfonds Curaçao (APC) om het gebied te betreden. Ik maakte nog snel een rondje rondom het landhuis om het van alle kanten te fotograferen. Het huis is verlaten, maar nog in vrij goede conditie. Naast het landhuis ligt de magazina. Die ziet er vrij modern uit. Anders dan de magazinas, die ik ken van andere landhuizen. De magazina is nu verdeeld in 4 aparte opslagunits, elk met een eigen deur. 

Toen iedereen aangekomen was, een kleine groep en één gast, Chris Winkel, vertrokken we in de richting van de zoutpannen van Cas Abou. We probeerden een oude zandweg te volgen, die is aangegeven op de Werbata-kaart, maar die was niet echt meer zichtbaar. We gingen via een rooi min of meer in een rechte lijn naar de zoutpannen. De begroeiing was vrij open hoewel op de grond veel schijfcactussen stonden. Die zijn nooit echt leuk om doorheen te lopen, want de stekels gaan moeiteloos door broek en de bovenkant van de schoenen heen.

Op donderdag 21 mei gingen we voor een derde bezoek naar Santa Barbara. Deze keer hadden we meer moeite om van de bewakers toegang te krijgen tot het terrein van het resort. Er waren klachten geweest als gevolg van een andere wandelgroep, die voor een tocht zeer dicht bij het landhuis waren gegaan zonder toestemming van de eigenaren van het landhuis. Zelfs als je toegang hebt gekregen tot het gebied van Santa Barbara resort betekent dit nog niet dat je daarmee toegang hebt tot alle delen van dat gebied. Het landhuis en een groot gebied eromheen is in privé bezit. Zonder expliciete toestemming van de eigenaren van het landhuis mag dat gebied niet betreden worden
Wij kregen toestemming van de eigenaren en mochten dus uiteindelijk wel door de poort. We werden begroet door Maya van der Werve, die dicht bij het landhuis woont, en een van de eigenaren van het landhuis, Eva.

Op donderdag 16 april 2015 gingen we voor een tweede bezoek naar Santa Barbara. De vorige keer vonden we indigobakken en diverse waterwerken, maar we hadden niet voldoende tijd om verder zuidelijk te zoeken, waar we verwachtten meer indianensites te vinden. We vroegen dus opnieuw toestemming van het management om het terrein op te gaan. Die goedkeuring werd gegeven en op deze donderdag parkeerde de groep bestaande uit François, Fred, Hetty, Karel Aster, Carel de Haseth, Eliane Haseth, André Rancuret en mij weer op de parkeerplaats van het sales office.
Nadat we onze aanwezigheid kenbaar hadden gemaakt aan de bewakers begonnen we aan onze speurtocht. We namen een route meer noordelijk dan de vorige keer in de hoop dat we daar meer Mahokbomen zouden aantreffen. We hebben er een paar gevonden, maar niet het bos, dat we hoopten te vinden.