Het is al geruime tijd vrijwel windstil. Dat komt vaker voor tijdens het orkaanseizoen en dat geeft de mogelijkheid om duiken te maken aan de andere kant van het eiland, de Noordkant. De Noordkant kent normaal gesproken hoge golven. In combinatie met de rotskust maakt dat het duiken aan die kant van het eiland meestal onmogelijk. Dit weekend was het gunstig en Karel (Trunkdivers) organiseerde dan ook een gidsduik naar Boca Patrick op zaterdag. Daar kon ik door omstandigheden niet bij zijn, maar dat werd goedgemaakt doordat de Trunkdivers op zondag nogmaals naar Boca Patrick gingen. Deze keer met uitsluitend trunkdivers, Alex, Sam Pieter, Ellen en ik, allemaal door Karel opgeleide instructeurs, en uiteraard Karel zelf.
Bij aankomst op Boca Patrick bleken de omstandigheden minder gunstig dan op de zaterdag. Er waren meer golven. Eerst gingen we de tweede, Oostelijke, baai verkennen om te kijken of en hoe we weer uit het water konden komen. Het bleek het rustigste te zijn aan de linker (Westelijke) kant van die baai. Tegelijkertijd hielden we het plateau in de gaten in de Westelijke baai, waar we het water in zouden gaan. Daar sloegen af en toe de golven overheen, maar het zag er zeker nog doenbaar uit.
Omkleden dus maar en met alle spulletjes aan de wandeling maken naar het plateau. Karel en ik liepen voorop en toen we bij de kust aankwamen sloegen er net twee grote golven over het plateau. Goed dat we er nog niet op stonden, want dan hadden we het moeilijk gehad. Goed opletten en de tijd opnemen. Er bleken ongeveer 3 minuten te verlopen tussen de grote golven. Dat was dus de tijd, die we hadden om de vinnen aan te doen en het water in te springen. 
Maar eerst moesten we langs het scherpe basalt naar het plateau klimmen. Slecht voor de schoentjes zoals Ellen de vorige dag al had ervaren. Beneden goed vasthouden aan de rostwand en opletten op de golven. Karel ging er met Alex als eerste in. Daarna ik, maar dat ging met enige vertraging, omdat ik enigszins gehandicapt was door het fototoestel. Gelukkig bleven de hoge golven uit en konden we allemaal goed het water in.
De camera bleek niet zo goed tegen de klap te kunnen van de sprong, want de groothoeklens was uit zijn bevestiging geschoten en ook de camera zelf zat nog maar nauwelijks op de schroef van de bodemplaat. Gelukkig was hij wel nog waterdicht.
Vervolgens zwommen we op kompas uit totdat het diep genoeg was om af te dalen. Na eerst nog enige tijd boven wier gezwommen te hebben kwamen we aan bij het koraal en daar bleek hoe mooi deze plek is. De koraaldichtheid is zeer groot en het sterkoraal heeft hier in alle rust grote, bijna horizontale platen gevormd, die allemaal op elkaar aansluiten. Daardoor ontstaat een soort vlakte van sterkoraal. Ik heb dit nog nooit ergens anders gezien. Verder waren er veel Black Durgons te zien en hier zijn ze niet zo schuw als bij Playa Canoa. Ze kwamen dus af en toe dichtbij.
Helaas was het zicht niet zo goed, waardoor de kansen om te fotograferen beperkt waren.
Tijdens de duik op zaterdag was een grote verpleegsterhaai gezien. Die lag onder een plaat sterkoraal, dus tijdens deze duik keken we regelmatig onder het koraal om te zien of er weer een haai lag. Helaas was dat deze keer niet het geval.
Na een klein half uur gingen we weer richting de kust. Naarmate we ondieper kwamen werden we behoorlijk heen en weer gezwaaid door de deining. Karel ging op een gegeven moment aan het oppervlak poolshoogte nemen om zeker te zijn dat we in de goede baai zouden uitkomen. Dat bleek de eerste keer niet het geval te zijn, dus we stuurden bij richting tweede baai. Na weer een keer poolshoogte nemen bleken we goed te zitten. Bij het afdalen keek Karel vrijwel in de bek van een Barracuda, die naar hem toe was gezwommen, toen hij aan het oppervlak was. Dat was even schrikken voor allebei.
Dichter bij de kust gingen we verder aan het oppervlak. Dat was nog een kwestie van regelmatig bijsturen, want door de stroming kwamen we gemakkelijk bij de meest Oostelijke kant van de baai terecht en daar waren de golven dusdanig hoog, dat we er beslist niet uitgekomen zouden zijn. In de baai kregen we nog een aantal hoge golven over ons heen, waarbij je goed moest oppassen dat je je bril niet kwijtraakte en dat je niet tegen elkaar opbotste met de tanks. Kwestie van elkaar twee aan twee vasthouden. Uiteindelijk kwamen we in ondiep water waar we de vinnen uit konden doen en naar de kant toelopen. Terug bij de auto's gingen we nog allemaal op de foto. Anneke, de vrouw van Karel, was bij de auto's gebleven en zij heeft de foto gemaakt.
Al met al weer een geslaagde duik in een unieke omgeving.
Meer foto's van de duik staan hieronder.
