Tegenover de ingang van Wacao ligt het terrein van de vroegere plantage Leliënberg. Twee interessante heuvels in dat gebied waren ons doel voor deze wandeling, omdat er concentraties zuilcactussen te zien zijn op de hellingen. Dat kan betekenen dat er in het verleden huisjes hebben gestaan. Overigens laat de Werbata kaart hiervan niets zien.
We hadden toestemming om het terrein van Wacao op te rijden, ook al werd er geschoten, zodat we daar onze auto's konden parkeren. Daarvandaan liepen we over een asfaltweg in de richting van de eerste heuvel, de Seru Kuater Anker.
François en Fred waren hier al eerder geweest en zij leidden ons naar de eerste attractie van deze tocht, een aantal leuk versierde huisjes op de helling van de Seru Kuater Anker, niet al te ver van de weg. Deze huisjes zijn verlaten en beginnen te vervallen. De daken zijn grotendeels verdwenen maar de wanden van het belangrijkste huisje zijn nog redelijk intact. De muur van een van de andere huisjes laat een traditionele bouwwijze zien met houten stengels en stenen. Daardoor kregen we de indruk dat voor dat huis gebruik was gemaakt voor een huis dat er al eerder stond. Er was ook stenen meubilair aanwezig. In een van de stenen stoelen was een datum ingekerfd van 3-6-97. Deze huisjes zijn dus slechts 17 jaren oud. De wanden en de meubels zijn leuk versierd met delen van dakpannen en andere attributen. Al met al een leuk gezicht, een beetje sprookjesachtig.
Toen we aan het rondkijken waren kwam een ouder iemand aangelopen. We vroegen hem wat hij wist van deze gebouwen. Hij bleek de bouwer te zijn. Hij had de huizen van de grond af opgebouwd, dus blijkbaar had hij daarbij een traditionele bouwwijze gebruikt voor de wanden en het dak. Zijn naam, Oswin Hansen, is zichtbaar als een paraaf in de wanden van elk van de huisjes.
Blijkbaar vertrouwde hij ons niet zo in het begin, want hij had een geweer in zijn hand toen hij aankwam. Maar al snel was het ijs gebroken en vertelde hij ons dat hij de huizen had gebouwd en dat er bescheiden feesten werden georganiseerd rondom de dansvloer. Toen we hem vroegen over de kroon, die in een van de stoelen was ingebouwd, vertelde hij ons dat hij diverse princessen had gehad, die van die stoel gebruik hadden gemaakt.
Dichtbij de huizen stonden divese indrukwekkende Palu di sia korá (Rode zadelbomen). Hij vertelde ons dat hij die had aangeplant en dat ze minder dan 10 jaren oud waren. Dat lijkt echter onwaarschijnlijk ook al heeft hij ze als boompje geplant en niet van zaad opgekweekt. Gegeven de datum in de stoel van 1997 lijkt het waarschijnlijker dat deze bomen minimaal 17 jaren oud zijn. Maar ook dan nog zien ze er indrukwekkend uit voor hun leeftijd.
Hij had nooit gehoord van enige eerdere bewoning op deze heuvels. Hij liet ons zien waar er een gat in het hek was, zodat we verder de heuvel op konden. Onderweg zagen we veel zadelbomen, allemaal in rijen geplant. Volgens Oswin is de grond hier 'youyou', wat zoveel betekent als vruchtbaar en in staat om enige tijd water vast te houden. Dat zou kunnen verklaren waarom de zadelbomen zo snel groeien.
Het was niet gemakkelijk om de heuvel op te komen. Er stonden veel Wabi's en Infrou's op de helling, maar we hadden nog meer last van de taaie stengels van de Palu di lechi.
Na enige tijd bereikten we de top van de Seru Kuater Anker met een hoogte van 126 meter. Daar pauzeerden we even voordat we verder gingen naar de tweede heuvel, de Seru Para Mira. Om die heuvel te bereiken moesten we eerst afdalen in een rooi, waar we veel Manzaliña bomen aantroffen. Onder deze bomen hielden we onze pauze om appels te eten. Later kregen we spijt van de pauze op deze plek. Dirk kreeg al tijdens de lunch veel last van een rood en pijnlijk oog en 4 van de speurneuzen bleken de volgende dag blaren op hun armen te hebben. Hoogstwaarschijnlijk zijn de manzaliña bomen de daders hiervan, ook al heeft geen van ons die aangeraakt. Het had 's morgens geregend en waarschijnlijk hing het gif nog in de lucht.
Ook op deze heuvel (123 meter hoog) vonden we geen sporen van bewoning. Er liggen nauwelijks artefacten in dit gebied. En het uitzicht van de top van deze heuvel viel tegen gegeven de naam Seru Para Mira ("heuvel met uitzicht"). Dat is de heuvel niet te verwijten, maar de dichte vegetatie op de top.
Het was inmiddels al laat geworden, dus we begonnen snel aan de afdaling in de rooi, waarvandaan we redelijk snel een asflatweg bereikten; toen was het nog maar een korte tijd tot aan de auto's. Onze volgende stop was het landhuis Dokterstuin waar we de verjaardag van Fred vierden.
No rights can be derived from this report
In blauw onze track op de Kadasterkaart van 1993
Achterkant van een stenen stoel - datum 3-6-1997
Voorkant van een andere stoel - let op de kroon bovenaan de rugleuning
Stoel en een van de huisjes
Binnenkant van een van de huisjes - traditionele bouwwijze
Ook het dak is traditioneel gemaakt
De buitenkant van het grootste huisje versierd met dakpannen en meer
Paraaf van de bouwer - Oswin Hansen
In het hoofdgebouw een bar met stenen barkrukken
Een schedel als wandversiering
Er is ook een kleine spiegel in de muur ingebouwd
De huidige bewoners van het huis
Achterkant van het hoofdgebouw
Het meubilair in de tuin
Hetty heeft deze stoel in beslag genomen
Een indrukwekkende Palu di sia korá (Rode zadelboom)
Het karakteristieke afschilferen van de bast
De bouwer vertrouwde het niet helemaal - let op het geweer in zijn hand
Een mooie rij zadelbomen
Nog een rij zadelbomen
Een zeer indrukwekkende Palu di sia korá
Dor landschap met een mooie zadelboom
Fred, Dirk en François turen in de verte
Zwammen op een tak
Uitzicht vanaf de top van de Seru Kuater Anker
Rechts ons volgende doel - de Seru Para Mira
Een bolcactus met vele koppen
Een rij Manzaliñabomen in de rooi
Aloë, een goed middel tegen de blaren veroorzaakt door de Manzaliña
Hetty, François en Dirk nemen en rustpauze
Fred bovenop een ingestorte stapelmuur
Een van de weinige artefacten - deel van een kelderfles
Uitzicht van de top van de Seru Para Mira
Terug in de rooi vinden we nog meer Aloë planten
Windows XPwordt niet meer ondersteund - nog geen reden om het in de natuur achter te laten
Een vliegtuig maakte hier een noodlanding begin jaren tachtig van de vorige eeuw
