Na meer dan 33 jaren duiken heb ik het punt bereikt om ermee te stoppen. Niet omdat mijn gezondheid het me niet langer zou toestaan, maar omdat ik steeds minder belangstelling had om te gaan duiken. Blijkbaar komt er een natuurlijk einde in zicht. In het verleden had ik daarover eens gesproken met een bestuurslid van DAN. Die vertelde mij toen, inmiddels vele jaren geleden, dat je vanzelf merkt dat je ermee wilt stoppen. En dat blijkt dus inderdaad zo uit te komen.
Tijdens mijn vakantie in 1991 op Aruba besloot ik te leren duiken. Ik nam contact op met een Arubaanse duikorganisatie om mijn Padi Open Water brevet te behalen. Dat duiken beviel zo goed dat ik besloot in diezelfde vakantie van 3 weken ook nog mijn Advanced Open Water brevet te halen.
Terug in Nederland heb ik contact opgenomen met een Padi duikvereniging. Ik wilde niet alleen in mijn vakanties duiken, maar ook in de rest van het jaar in Nederland. Natuurlijk was dat een totaal andere ervaring dan het duiken in de tropen. Veel lagere watertemperaturen en veel minder goed zicht. Maar duiken is duiken en dat wilde ik graag blijven doen. De grootste aanpassing was de overgang van zeewater naar zoetwater in Nederland. Ik had geen idee hoeveel lood ik nodig zou hebben om onder water te blijven bij mijn eerste zoetwaterduik. Niet alleen vanwege het hogere drijfvermogen in zoet water, maar ook vanwege een dikker duikpak dat nog meer drijfvermogen opleverde.
Het gevolg was dat ik vele malen terug naar de kant moest om meer lood te pakken. Uiteindelijk besloot in naar beneden te duiken om onder water te komen, maar dat resulteerde in het verlies van de loodblokken, die ik los in mijn zakken had gestopt. Weer terug naar de kant dus. Maar uiteindelijk was ik in staat om onder water te gaan en daar te blijven. Maar intussen had ik al veel tijd verloren, dus het werd een korte duik. Maar wel een duik waar ik veel heb geleerd.
Ik heb veel gedoken in Nederland; we gingen vrijwel elke zondag op pad naar wisselende duikstekken. En ik genoot ervan. Ook ging ik door met mijn duikopleiding door het volgen van specialties. Navigatie was daarvan het belangrijkste specialty. Door het slechte zicht onder water in Nederland moet je op kompas leren navigeren om weer terug aan de kant te kunnen komen. Ook is in Nederland de bodem meestal vlak, waardoor je geen idee hebt welke kant je op moet gaan om weer aan de kant te komen. Richting en timing zijn daarom de belangrijkste elementen van goede navigatie onder die omstandigheden.
Ik heb duiken gedaan in de Grevelingen (brak water), in het zoute water van de Ooster- en Westerschelde en zelfs enkele wrakduiken op de Noordzee. Uiteraard heb ik ook diverse duiken gedaan in zoet water (Vinkeveense plassen en diverse grindgaten). Tijdens die duiken heb ik veel foto's gemaakt; met name de anemonen in de Oosterschelde waren prachtig.
In 1994 zijn mijn vrouw en ik verhuisd naar Curaçao. Vanaf dat moment heb ik nog alleen maar warm-water duiken gedaan. En uitsluitend in zeewater, want de Nederlandse eilanden in het Caribisch gebied hebben geen zoetwater plassen of meren.
Vrijwel vanaf het begin op Curaçao werd Rob Buzink mijn vaste buddy. In eerste instantie in een grotere groep, maar later meer en meer met zijn tweeën.
Medio 2006 heb ik me aangesloten bij de groep, die archeologische duiken deed op de wrakken van de Mediator en de Alphen in de Annabaai. Elke weekend doken we op deze wrakken. Vooral op de Mediator, maar incidenteel ook op de Alphen. Van dat laatste wrak is nog nauwelijks iets terug te vinden.
Tijdens die archeologische duiken heb ik honderden foto's gemaakt van de Mediator. Een aantal artikelen hierover is terug te vinden op deze website onder de kop Archeologie en dan Mediator. Ik heb daarbij ook een aantal panorama foto's gemaakt van het wrak van de Mediator om zo een beter beeld te krijgen van het wrak.
Tijdens mijn duiken op de Mediator kwam ik in contact met Karel Boon. Hij was en is nog steeds de eigenaar van de duikorganisatie Trunkdivers. Met hem heb ik mijn duikopleiding voortgezet, wat uiteindelijk resulteerde in mijn Open Water Dive Instructeur brevet in 2008. Ik heb me aangesloten bij Trunkdivers; op dat moment nog gevestigd op landhuis Daniel. Vanaf de start van Kokomo Beach op Vaersenbaai is de duikschool verhuisd naar Vaersenbaai, waar hij nog steeds is gevestigd.
We hebben veel duiken gedaan op vrijwel alle kantduikstekken van Curaçao, zowel aan de zuidkant als de noordkant van het eiland. Dat heeft geresulteerd in de gezamenlijke publicatie van Karel en mij van de Curaçao Diving Guide.
Ik maakte deel uit van Trunkdivers tot eind 2013, toen ik besloot om wekelijks wandelingen te gaan organiseren. Vanaf dat moment heb ik nog uitsluitend recreatieve duiken gedaan.
En nu is dan het moment gekomen om ook te stoppen met deze recreatieve duiken. Ik besloot om mijn DAN-verzekering te laten verlopen in juli 2024. Net daarvoor heb ik nog een laatste duik gemaakt op het wrak van de Superior Producer. Ik had daar niet meer gedoken sinds de bouw van de tweede megapier. Mijn buddy tijdens die laatste duik was Reinier Voors. Hij had zijn GoPro bij zich en heeft de duik opgenomen. Van die opnamen heb ik een verkorte versie gemonteerd als herinnering aan deze laatste duik.
Die is hieronder te zien.