Het duiken op de Mediator op zondag ligt stil vanwege de regel dat we daar niet mogen duiken als er een Amerikaans of Brits cruiseschip in de haven ligt. Aangezien cruiseschepen volgens een vast schema varen ziet het er naar uit dat er voorlopig niet meer op zondag in de haven gedoken kan worden. Karel had zondag als alternatief een duik georganiseerd naar de Blauwe Kamer op het landgoed San Nicolaas. Afspraak op de duikschool om half tien 's morgens. Maar daar begon het probleem al en dat bleek niet het laatste te zijn van deze dag.
Jaap, een van de duikers, die mee zou gaan, belde even voor half tien dat hij een aanrijding had gehad. Hij moest wachten op de afhandeling daarvan. Het werd uiteindelijk meer dan een uur later voordat hij bij de duikschool arriveerde. Gelukkig waren er geen persoonlijke ongelukken en lijkt de schade ook nogal mee te vallen aan zijn auto.
Met de nodige vertraging gingen we op weg richting San Nicolaas. We hadden de sleutel van de slagboom bij ons, dus de toegang tot het landgoed leverde geen problemen op. Maar kort na het passeren van de slagboom stopte Alex om zijn banden te controleren, want hij hoorde al een tijdje een vreemd geluid. Dat bleek terecht te zijn, want zijn rechterachterband was volledig leeg. En blijkbaar reed hij er al een tijdje op, want de wang van de band was gescheurd. Oppompen en verder rijden was dus geen optie. Aan de slag dus! Met vereende krachten was de klus nog redelijk snel geklaard, al vielen er opmerkingen dat de pitstop aan de lange kant was. Na reparatie gingen we weer welgemoed verder. Inmiddels was het behoorlijk later dan we gepland hadden. Aangekomen op de duikstek, Boka Fluit, de lokatie van de Blauwe Kamer, werden er dus wat telefoontjes gepleegd om de achterblijvers te informeren dat het later zou worden.
Eerst de duikstek verkennen. Het is niet eenvoudig om er te water te gaan en bijna onmogelijk om er daar weer uit te komen. Zeker vandaag was dat laatste geen optie, dus we spraken af dat we er hier het water in zouden gaan en dan richting Santu Pretu zouden gaan om er daar weer uit te gaan. Snel de duiksets aangetrokken en richting de kust. Daar splitste de groep zich in tweeën; een deel van de duikers koos voor de hoge sprong in het water en het andere deel voor een lagere sprong door eerst een steile afdaling te maken. Ik zat in de laatste groep vanwege de camera. Uiteindelijk lagen we allemaal in het water en konden we de Blauwe Kamer in gaan. Dat is een grot met de ingang net onder water afhankelijk van de waterstand. 
Vandaag was er een kleine kier tussen de bovenkant van de grot en het wateroppervlak. Wel een mooi gezicht. In de grot is verder eigenlijk niets te zien, maar het is wel grappig dat je binnen naar het oppervlak kunt gaan en daar eventueel zelfs kunt gaan staan, zo hoog is binnen het plafond.
De duik zelf verliep verder rustig. Op een diepte van net iets meer dan 10 meter zwommen we parallel aan de kust richting Santu Pretu.
Na ruim een half uur was het tijd om aan het oppervlak te verkennen waar we waren, dus Jaap ging daar even poolshoogte nemen. Na het nemen van een kompaskoers ging hij voorop. Dat was onderdeel van het plan. Twee van de duikers in de groep waren net gestart met hun rescue cursus, dus moest er iets mis gaan tijdens deze duik. Sam Pieter en Ellen bleken duikflessen te hebben met slechte lucht. Zij werden daardoor behoorlijk misselijk onder water. Ellen was er slechter aan toe dan Sam Pieter. Die was nog fit genoeg om naar Jaap toe te zwemmen en hem duidelijk te maken dat hij zich niet lekker voelde. Jaap, Karel en Sam Pieter gingen naar het oppervlak om Sam Pieter te helpen. 
Ellen was intussen ver achter gebleven, want die was niet meer in staat om op eigen kracht te zwemmen, dus toen we allemaal boven water waren, werd geconstateerd dat we een duiker miste. Dan komt het aan op coördinatie van de reddingsactie. Zo'n eerste keer loopt dat uiteraard nog niet gesmeerd, maar het is wel een goede manier om het te leren. Op dit punt werd de oefening afgeblazen en zijn Sam Pieter en ik Ellen gaan oppikken. Die hield nog een tijdje vol dat ze buiten westen was; Sam Pieter en ik namen haar op sleeptouw. Sam Pieter wist haar echter met een aparte techniek weer redelijk snel bij bewustzijn te krijgen en daarna konden we weer allemaal op eigen kracht verder.
Daarmee waren we er nog niet, want Santu Pretu bleek nog een stuk verder te zijn dan we dachten. Het laatste stuk hebben we aan de oppervlakte gezwommen. Aangezien de auto's bij Boca Fluit stonden, gingen we vervolgens vrolijk op pad richting ons vertrekpunt. Aangezien ook dat ver was, zijn we gestopt op een punt waar we dachten met de auto's te kunnen komen. Daar bleef het grootste deel van de groep achter met de duiksets. Karel, Alex en ik gingen verder om de auto's te halen. Onderweg kwamen we nog dusdanig diepe plassen tegen dat Karel moest constateren dat hij daar met zijn pickup niet doorheen zou komen. Alex en ik hebben vervolgens op vierwielaandrijving de tocht wel kunnen uitvoeren en hebben iedereen plus de duikuitrustingen opgehaald. Na een nabespreking van de rescue duik konden we ruim na tweeën weer richting de duikschool.
