De week van maandag 15 september tot en met zondag 21 september is een druk maar leuk weekje geworden. Vanwege het bezoek van mijn zoon met zijn vrouw en vanwege de aanwezigheid van een groep duikers, waarvoor we gidsduiken zouden verzorgen, had ik de middagen vrij genomen. En, terugkijkend, bevalt me dat wel. 's Morgens werken van 7 tot half 12 en dan 's middags andere dingen doen. Helaas heb ik er niet voldoende vakantiedagen voor om dit het hele jaar te doen, maar het zou een goede manier zijn om in 2010 van het werkend bestaan over te gaan naar de pensionering.
Uiteindelijk maakten noch mijn zoon noch de groep duikers veel gebruik van mijn vrije middagen. Toch is het vooral een duikweekje geworden met in totaal 8 duiken, waarvan ik er hier 3 zal beschrijven.
Donderdagmiddag om 4 uur was er dan toch een gidsduik voor enkele duikers van de groep Engelsen, die vanwege een bruiloft twee weken op het eiland zijn.
Lokatie: het wrak van de Superior Producer.
Duikers: De bruidegom, tevens instructeur, een aantal van zijn leerlingen, allemaal advanced duikers, en een lokale duiker. Dit alles onder begeleiding van drie instructeurs van Trunkdivers.
De zee was vrijwel vlak, dus het was eenvoudig om het water in te gaan. Daarna aan het oppervlak zwemmen tot aan de blauwe rand om zoveel mogelijk lucht en tijd te sparen voor op het wrak. Karel zwom voorop met de 2 duikers, die de machinekamer in wilden, daarna Alex en ik als begeleiding van de overige duikers. De condities onder water waren uitzonderlijk. Er stond absoluut geen stroming en het zicht was uiterst goed. Het hele schip was te overzien van voor naar achteren. Zo goed heb ik het hier eigenlijk nog nooit meegemaakt.
Eerst langs de bodem van het schip aan stuurboordzijde naar de boeg. Daar was het even pas op de plaats voor een groepsfoto. Daarna langs de boeg naar boven en het ruim in. Daar vond de gebruikelijk check van de lucht plaats en daarbij bleek dat een tweetal van de Engelsen al behoorlijk veel lucht hadden verbruikt. Bij de stuurhut gingen we uit het ruim naar boven en daar werd de groep gesplitst. 
Karel ging met zijn twee duikers naar de machinekamer, Alex ging met degenen, die dat wilden door de twee verdieping van de stuurhut en ik bleef aan de buitenkant voor degenen, die de stuurhut niet in wilden gaan. Dat bleek uiteindelijk niemand te zijn, dus ik heb de groep weer aan de andere kant opgewacht. Hergroeperen op het dak van de stuurhut en weer een check van de meters. Daarna richting de kant met nog een korte ondiepe toer als veiligheidsstop. Vlakbij de kust bleek er nog een groot veld van aaneengesloten zee-anemonen te liggen. Uiteindelijk werd het een vrij korte duik. Maar wel de moeite waard vanwege de uitzonderlijk condities. Zoals Karel na afloop zei: deze condities tref je hooguit 3 à 4 keer per jaar. Hoe goed het zicht was is goed te zien aan de foto's, die ik gemaakt heb. Alle foto's zijn gemaakt met natuurlijk licht zonder flits en het zijn de helderste en beste foto's, die ik hier ooit heb gemaakt.
Omdat het al enkele dagen windstil was, waren de omstandigheden ideaal om een duik aan de Noordkant te maken. Op zaterdagochtend hadden we dan ook afspraak om 10 uur bij de Tunnel of Doom. Ik was er iets te vroeg, dus ik had ruim de tijd om de omstandigheden te verkennen en die waren inderdaad perfect. De zee aan de Noordkant was vrij rustig, de ingang van de Tunnel of Doom was ook rustig en de baai ernaast was ook goed te gebruiken in geval van nood. Het kan immers altijd voorkomen dat er iets misgaat, waardoor een terugweg door de grot niet mogelijk is; dan moet je kunnen uitwijken naar de baai. Als die erg ruw is, is het daar soms moeilijk om het water uit te komen en dan is het beter om de duik niet uit te voeren. Dat geldt ook voor de tunnel zelf. Als de zee ruw is, wordt het water met grote kracht door de nauwe tunnel geperst en is duiken beslist af te raden. Maar dat was die zaterdag allemaal niet het geval en een duik hier was zeer goed mogelijk. Een waarschuwing is wel op zijn plaats: duik hier niet zonder een ervaren gids en alleen als je zelf ook veel ervaring hebt. Het is beslist een "advanced duik", want je zwemt enkele tientallen meters met een dak boven je hoofd en dus geen mogelijkheid om naar boven te gaan. Aan de Noordkant kun je ook te maken krijgen met stromingen en de duik is per definitie vrij diep.
Nadat Alex, Karel, Sam Pieter en Ellen ook waren aangekomen en de boel zelf ook nog eens verkend hadden was het dan zover. Helaas kon Sam Pieter niet mee vanwege een flinke verkoudheid.
Het water ingaan is een beetje tricky, want het laatste stuk is glad en wordt gevolg door een behoorlijke afstap. Uiteindelijk bleek de beste oplossing om je bij de afstap maar gewoon voorover te laten vallen. De Tunnel zelf valt van deze kant nogal mee, want je ziet al direct het licht aan de andere kant. Wel is het zaak om dicht bij de bodem te blijven. Buiten gekomen heeft Alex eerst een boei gelegd als herkenningspunt en daarna zijn we ons boven water gaan oriënteren. Vervolgens zijn we boven water tot bij de blauwe rand gezwommen. Net als bij Playa Canoa is het ook hier een behoorlijk eind zwemmen boven een saai wierbed voordat je bij het koraal komt.
Bij de blauwe rand zijn we naar beneden gegaan en hebben daar een toer langs het rif gemaakt. Er was een duidelijk herkenbaar koraal als oriëntatiepunt voor de terugweg. Het koraal is vergelijkbaar met dat op andere plaatsen langs de Noordkant. Grote sterkoraalformaties met veel wier ertussen. Op diepte een zandplaat net als bij Watamula met ook hier Garden Eels. Verder zie je hier ook een aantal Black Durgons, een vissoort, die je vrijwel uitsluitend langs de Noordkant ziet. Ellen zag op een gegeven moment twee grote Wahoo's langskomen en ze ging er als een speer achteraan. Een verloren wedstrijd!
Terug bij de kant bleek het goed te zijn dat we de ingang van de tunnel hadden gemarkeerd, want onder water is die plek slecht herkenbaar; er zijn meer inhammen en ook de zee was wat ruwer geworden wat het zoeken niet vereenvoudigt. Het is duidelijk dat dit bij slechter weer als snel kan leiden tot een gevaarlijke situatie.
Van de zeekant is het binnengaan van de tunnel moeilijker, want er is bij de ingang nog geen licht van het andere einde te zien. Een lamp bleek dan ook geen overbodige luxe. Een klein eindje in de tunnel is het licht van de andere kant wel al snel te zien.
Uit het water komen bleek moeilijker dan erin gaan, want nu werkt de hoge opstap tegen. We zijn er allemaal zonder kleerscheuren uitgekomen, maar ook dit zal bij iets slechtere condities al snel tot moeilijkheden leiden.
Is het de moeite waard? Ja en nee. Ja, je moet het een keer gedaan hebben, want het klinkt best spannend. Nee, want je kunt een vergelijkbare ervaring opdoen bij Watamula, waar ook een tunnel is. En het koraal is ook te vinden bij Playa Canoa. Vond ik het de moeite waard: zonder meer, maar dat heeft alles te maken met de groep, waarmee we deze duik (en vele andere bijzondere duiken) gemaakt hebben. Rondom de duikschool Trunkdivers is in de loop van enkele jaren een zeer hecht en zeer ervaren team instructeurs, maar vooral vrienden, ontstaan.
Foto's van deze duik staan hieronder.
Hieronder staat een video van de trip door de tunnel vanaf de zeekant terug naar de opening aan de landkant.
Tot slot de laatste vermeldenswaardige duik van deze week. Dat was de duik met Rob, mijn vaste buddy sinds vele jaren, om te kijken naar de Coral Spawning. Volgens de kalender van Reef Care was er op zaterdagavond een grote kans op spawning. We hebben dus een duik gepland bij Slangenbaai vanaf ongeveer kwart voor negen 's avonds en dan zo lang mogelijk. Opvallend was dat er geen andere duikers waren toen we aankwamen bij Slangenbaai. Uiteindelijk kwam er nog één paar andere duikers voordat we het water ingingen. Wij hebben uiteindelijk een duik gemaakt van 91 minuten. Rustig zweven op een diepte van 10 tot 15 meter met af en toe een uitschieter naar 18 meter en vooral intensief kijken of je iets kunt waarnemen van de spawning. Al snel zag ik dat de kans dat we iets te zien zouden krijgen klein was. Er was absoluut geen activiteit van wormpjes of brittle stars en er was ook niets te zien van eitjes in het sterkoraal. Het was zelfs uitzonderlijk rustig onder water. Na 45 minuten zijn we omgekeerd met elk nog meer dan de helft van de lucht in de fles. Ook op de terugweg was niets te zien van de spawning totdat we weer in de buurt van de kant kwamen. Toen zagen zowel Rob als ik, elk op een andere plek, eitjes in het water en in het sterkoraal. Toen was het vooral wachten totdat het echt ging gebeuren. We hebben zo enkele minuten voor een sterkoraal gehangen in afwachting van de spawning. Uiteindelijk gebeurde het dan toch nog. Massaal werden de eitjes losgelaten en binnen de kortste keren hing er een grote zwerm eitjes in het water. Dit alles gebeurde in de laatste 5 minuten van onze duik. We hebben dus geluk gehad dat we het nog mochten meemaken.
Foto's van deze duik staan hieronder.
