Wacao PlayaGrandi BartoolBaai 20171214 063 smallOp donderdag 14 december trokken de speurneuzen weer eens naar Wacao. Er werd op die dag niet geschoten op het terrein, dus we kregen toestemming om op het terrein rond te trekken. Deze keer was het plan om eerst een auto bij Bartool baai neer te zetten en dan met enkele andere auto's naar Playa Grandi te rijden. Op die manier konden we langs de kust lopen van Playa Grandi naar Bartool Baai. Wel werden we bij de ingang door een van de eigenaren gewaarschuwd dat er mogelijk met springstof zou worden gewerkt op dat stuk, dus als we onderweg ergens bedrijvigheid zouden zien, dan konden we beter wat afstand houden. Onderweg hebben we daar overigens niets van gemerkt.

Het was een zeer regenachtige dag, maar dat houdt ons niet tegen. Wel hadden enkele speurneuzen wat regenbescherming meegenomen, maar de meesten gingen zonder extra voorzieningen op pad. Bij aankomst bij Playa Grandi regende het lichtjes, dus we begonnen met te schuilen in het bij de baai aanwezige optrekje.

Bij de baai bevindt zich ook een ruïne, die ook als zodanig is aangegeven op de Werbata-kaart. Dat betekent dat het ten tijde van het maken van die kaart, rond 1909, al een ruïne was. Er is niet bij vermeld wat voor gebouw het geweest is, dus dat blijft ook gissen voor ons. Het kan een wachthuisje zijn geweest om de toegang tot het eiland via deze baai te bewaken, maar het kan ook gewoon een kleine woning zijn geweest bij de baai. Het huisje lijkt uit 3 kleine ruimtes bestaan te hebben.

Vervolgens liepen we via een pad door een manzaliña bos (niet zo verstandig bij regenachtig weer) richting een naamloze heuvel dicht bij de baai. Uiteraard werd die beklommen, waarbij we er pas bij de top achter kwamen dat er ook een weg aan weerszijden naar boven loopt.
Boven aangekomen zagen we over zee een bui aankomen. Onderweg naar beneden bereikte die bui ons, dus degenen, die geen bescherming bij zich hadden, werden daar een eerste keer nat. Maar ja, natter dan nat kun je toch niet worden, dus geen probleem. Omdat de algemene richting bij iedereen bekend was, kon iedereen zijn eigen route kiezen. Een deel van de groep liep naar de kust toe. Daar troffen we een mooi terras aan, dat maar enkele decimeters boven het zeeniveau ligt. Opvallend kalm water in dat terras, terwijl de zee er vlak onder best wel ruw was. Kleine hoogteverschillen en kalkrandjes in het terras zorgden voor mooie patronen en kleine watervalletjes. Een mooi gezicht.

Op mijn GPS had ik gezien dat er een Kadaster-driehoekspunt in de buurt moest liggen. Twee van de speurneuzen stonden ons al toe te zwaaien op een heuvel meer landinwaarts. Toen we daar aankwamen bleek daar niet het driekhoekspunt te liggen, maar een zeer verweerd VH-punt. Door de verwering is het nummer niet meer aanwezig. Het driehoekspunt bleek nog een klein stukje verder landinwaarts, ook op een kleine heuvel, te liggen. Helaas blijkt dit driehoekspunt met het nummer DP-50 als doelwit gebruikt te zijn bij schietoefeningen. De hele ronde kolom, die op elke driekhoekspunt van Kadaster is te zien, is ervanaf geschoten; in de zijkant van het voetstuk zijn diverse kogelgaten te zien; één van die gaten bevat ook nog de ingeslagen kogel. De top van het driehoekspunt ligt tientallen meters verderop. Deze vernieling kan niet de bedoeling zijn geweest toen het Kadaster dit driehoekspunt oprichtte.

Andere doelwitten, die hier wel voor dat doel zijn neergezet, zijn diverse auto's en een aantal Selikor trucks. Aan de kogelgaten is te zien dat ze goed gebruikt zijn. Het is wel vreemd om hier Selikor trucks aan te treffen, maar eigenlijk best wel een goed eindpunt voor deze trucks. Anders zouden ze toch ook maar ergens op een sloop terecht komen.

Bij een gebouw, dat er van een afstand uitziet als een ouderwetse Saloon, namen we onze gebruikelijke appelpauze. Het gebouwtje ziet er aan de achterkant overigens uit als een goed beschermde bunker; iets dat waarschijnlijk wel nodig is in deze omgeving. Binnen blijkt het een soort instructielokaal te zijn.

Onderweg naar Bartool Baai kruisten we nog twee rooien; een van die twee is erg smal en onopvallend; de andere eindigde in een duidelijke boka en was ook landinwaarst van een behoorlijke breedte. Beide zijn naamloos, al schijnt een van de twee, we weten niet welke, de naam Boka Pretu te dragen.

Uiteindelijk kwamen we in de buurt van Bartool Baai. Ook dit is, net als Playa Grandi, een grote inham in de kust, die tot ver in het binnenland doorloopt. Maar voordat we bij de daar geparkeerde auto aankwamen, werden we nogmaals getracteerd op een flinke regenbui.
De daar geparkeerde auto was die van Fred, een vierdeurs pickup, zodat een deel van de groep, opvallend genoeg al de aanwezige dames, binnen kon zitten en de rest van de speurneuzen in de bak plaatsnam. In de bak werd onderweg besproken dat de verdeling tussen binnen en buiten een volgende keer "gender neutraal" moet zijn.

We sloten deze tocht af met een bezoek aan Dokterstuin, waar we samen gezellig lunchten.