De Seru Largu is een berg van 96,4 meter hoogte op het terrein van Groot Santa Martha. We besluiten deze berg op donderdag 2 februari 2012 te beklimmen, puur voor de lol, want er is ons niets bekend over enige bebouwing op de top of de flanken. Wel verwachten we een mooi uitzicht vanaf de top en uiteraard valt er weer veel te genieten van de natuur onderweg.

François, Fred, Dirk, Michèle, Carel en ik treffen elkaar voor de ingang van het landhuis Groot St. Martha, waar we onze auto's achterlaten en via de weg naar de voet van de Seru Largu lopen.

 

Seru Largu 20120202 008 smallLangs de weg zien we o.a. de wilde Hibiscus, die we enige tijd gelden voor het eerst zagen bij het fort van Vaersenbaai. Het is nog vroeg, dus de meeste bloemen zijn nog dicht.

 

Op Google Earth hadden we gezien, dat er in het verleden een pad liep over de flank van de berg. Niet naar de top, maar het zou ons wel een mooi startpunt geven. Dat pad blijkt er inderdaad te zijn. Het loopt onder de hooggespannen electriciteitsdraden en is nog redelijk goed begaanbaar. François herinnert zich uit zijn jeugd dat er ook een pad naar de top loopt en hij leidt ons naar het beginpunt van dat pad, maar dat is eigenlijk nauwelijks meer een pad te noemen. Hier en daar is nog wel te merken, dat het wat opener is, maar op de meeste plaatsen is het gewoon dichte mondi. De "Dirkscharen" en tuinhandschoenen komen dan ook al snel te voorschijn om ons een weg te knippen. Het kost ons vervolgens nog 2 uren om vanaf dat punt de top te bereiken, hemelsbreed een afstand van slechts 120 meter. Een duidelijke indicatie van de dichtheid van de begroeiing, al hebben we ook af en toe even een pauze genomen om rond te kijken.

Seru Largu 20120202 040 smallBoven aangekomen hadden we een mooi uitzicht over de baai van Santa Martha richting de zee. Het landhuis St. Nicolaas, waar we recent nog zijn geweest, was ook goed te zien. Vanwege de dichte begroeiing op de top moesten we nog enige moeite doen om ook uitzicht te krijgen aan de andere kant richting de Christoffelberg en Soto met de landhuizen Groot en Klein St. Martha.

Boven ons cirkelden voortdurend twee Witstaartbuizerds. Waarschijnlijk hebben die een nest op de Seru Largu en zijn ze niet van onze aanwezigheid gediend. De Witstaartbuizerd komt niet zoveel voor op de eilanden. In het boekje Nos paranan van Dr. Bart A. de Boer uit 1993 is er sprake van hooguit 10 paren op Curaçao.

De afdaling verloopt veel sneller, omdat we dezelfde route terug nemen. Beneden aangekomen gaan we via het pad richting het landschap van betonnen palen, de achterblijfselen van een hier gepland, maar nooit van de grond gekomen hotel. Misschien nog een goede lokatie voor het nieuwe ziekenhuis? De fundering is er al.

Na hier nog een rustpauze genomen te hebben op en tegen de palen, gaan we via de asfaltweg terug naar het beginpunt. Het is dan inmiddels alweer tien voor één, dus de hoogste tijd om richting huis te gaan. Niet voor Carel, want die besluit nog naar enkele andere natuurgebieden te gaan om daar foto's te maken.