Op donderdag 5 december 2013 gingen we nogmaals naar het Christoffelpark. We zijn bezig met het verkennen van de toppen en dalen in het gebied van Zevenbergen en deze keer was de Seru di Baha Hundu ons doel. Een berg, die volgens de Kadasterkaart van 1993 206 meter hoog is. We parkeerden onze auto's dicht bij de Seru Bientu; daarvandaan liepen we ongeveer 100 meter in de richting van de top van Seru Bientu totdat we een punt bereikten, waar we in de vallei konden afdalen tussen de Seru di Palomba, die we vorige week hebben beklommen, en de Seru di Baha Hundu, ons doel voor deze week.

Seru di Baha Hundu 20131205 002 smallDe afdaling van 50 meter was niet eenvoudig vanwege losliggend gesteente en een tamelijk steile helling. Maar we hebben het allemaal gered zonder te vallen. Daarna liepen we verder door de rooi, die nu gelukkig droog is. Het moet overigens een mooi gezicht zijn als de rooi vol staat met snelstromend water. Ongetwijfeld zijn er dan talloze kleine watervallen.

De wandeling door de rooi was niet al te moeilijk al moesten we af en toe een omweg maken om de dichtste vegetatie te vermijden. Geleidelijk daalden we zo nog eens 50 meter af totdat we een punt bereikte vrijwel recht onder de top van de Seru di Baha Hundu. De klim naar boven kostte ons bijna 1,5 uur. De helling was erg steil. Naar mijn inschatting hadden we op sommige stukken te maken met een hellingshoek van bijna 60 graden. Daarbij hadden we weinig grip vanwege losliggende stenen en weinig bomen om ons aan vast te houden. Maar het was de inspanning zeker waard. De begroeiing op de tegenoverliggende helling deed denken aan een regenwoud, heel dicht, hoog en mooi groen. En ook hadden we weer een mooi uitzicht op landhuis Knip.

De top zelf is smal maar we konden toch allemaal een plek vinden om uit te rusten en onze lunch te nuttigen. Omdat we vooraf wisten dat dit een erg lange tocht zou worden hadden we allemaal een lunchpakket en extra water bij ons.
Na een goede rustpauze gingen we op weg terug naar onze auto's. Dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan, want aan deze kant bleken veel schijfcactussen en wabi's te groeien en ook grote velden met Bromelia's. Onze voortgang was dus traag. Gelukkig konden we voor een deel van de tocht bovenop een stapelmuur lopen, waar de begroeiing minder dicht was. Twee uren laten bereikten we de zandweg, waar we nog een rustpauze namen voordat we verder liepen naar de auto's.

Een lange tocht (5,5 half uur) met een totale lengte van slechts 3,8 kilometers, maar zeker de moeite waard. Lopen door een onverstoorde natuur in een heuvelachtige omgeving met een groep vrienden is een uitstekende manier om de tijd door te brengen.

Onderstaande foto's geven een beeld van wat we onderweg hebben gezien.

Er kunnen geen rechten worden ontleend aan dit verslag.